YES!!! En dat zou eigenlijk in 10, eh, 12 keer zo grote letters mogen staan! Op de laatste zaterdag van september, op de laatste wedstrijd in het bijzondere buitenseizoen van 2021 viel alles op zijn plek en hoe!! 

De wedstrijd in Langedijk was pas een paar weken van tevoren nog toegevoegd aan de kalender, vanuit het oosten van Noord-Brabant qua afstand een flink stuk rijden binnen Nederland, naar het midden van Noord-Holland. Dit jaar na elke wedstrijd wat aangepast op zoek naar een nog beter resultaat op de volgende wedstrijd en dat was na Alphen niet anders. Maar dit keer wel iets heel rigoureus aangepast, namelijk een andere klok in de achteras gemonteerd, dit om de wielsnelheid iets naar beneden te krijgen en zo hopelijk nog wat meer stabiliteit in de trekker te krijgen, daarnaast nog een kleine aanpassing gedaan aan het chassis. Op zaterdagmorgen rond 10 uur vertrokken, mooi op tijd aangekomen op het nieuwe terrein in Langedijk, vergeleken met de vorige edities was de wedstrijd nu een paar honderd meter verderop. Voor de organisatie en ook voor ons was het een groot pluspunt dat het met de versoepelde maatregelen ook weer mogelijk was om ‘gewoon’ publiek toe te laten. Dus met de bijbehorende extra sfeer en de interactie (om dat woord ook maar eens te gebruiken) met iedereen buiten de baan. Bovenin onze klasse was het dus de laatste en beslissende wedstrijd in de competitie. Na de finale waren het The Riddle en Screamin’ Bobcat die precies gelijk stonden in punten, omdat The Riddle één wedstrijd meer had gewonnen ging de winst uiteindelijk na een voor hun heel bewogen seizoen naar het team uit Putten, natuurlijk met de felicitaties van onze kant. Maar ja, aan die strijd doen wij dus niet mee, wij willen vooral ons stukje techniek zo goed mogelijk de baan over sturen. En dat lukte in Langedijk buitengewoon! De start was meteen al geweldig, als nooit tevoren! Daarna nog wel de deining van links naar rechts en weer naar links, afijn, bekend, niets om bang van te worden, gewoon gas erop houden. De trekker kwam nog wel in een spoor naar de rechter krijtlijn terecht, met remmen op centimeters van de lijn binnen de baan weten te blijven maar ondertussen nog steeds wél vooruit kunnen gaan!! En uiteindelijk pas op 91, 98 stil komen te staan! Wat een magistrale run! Normaal heul blij met een goede run, nu echt ‘unlimited’blijdschap. En dan ook nog eens met publiek langs de baan, wat geweldig om dan de vreugde te kunnen delen met zoveel mensen achter het hek, dat maakt het nog dat beetje specialer. Daarnaast de vele complimenten van de andere teams voor onze run, nóg een extra kers op de taart. Kortom: Zijn we blij? JA!!! YES!! En dat is eigenlijk nauwelijks in woorden uit te drukken, wat een ongelofelijk geweldige manier om op zo’n manier zo’n bijzonder seizoen af te sluiten! Na de klasse nog even rustig alles laten bezinken (voor zover mogelijk) en de wedstrijd tussen het publiek tot het einde toe gekeken en daarna weer vertrokken richting het zuidoosten. Met een omleiding vanwege wegwerkzaamheden maar dat mocht de pret niet drukken. En anders hadden we sowieso nog genoeg pret op voorraad gehad. Al met al nog net voor middernacht de thuisbasis bereikt, het einde van een veul meer dan geweldige dag! Yes!!!  Zoals al geschreven, een geweldig einde van een heel bijzonder seizoen, de puzzelstukjes die voor een groot deel op hun plaats zijn gevallen, maar natuurlijk blijven we lekker puzzelen. 

Met dank aan alles en iedereen om ons heen, de onmisbare sponsoren, de steun van familie, vrienden, fans en kennissen en alles en iedereen die zich bij ons betrokken voelt. En natuurlijk ook de NTTO, de organisatoren en in het bijzonder de bemanning van de No Mercy sleepwagen die het mogelijk maakten om onze hobby te kunnen uitoefenen. Heul hartelijk bedankt!!

Afgelopen zaterdag was het tijd voor onze zeker-een-eindje-van-huis-maar-wel-in-Brabant wedstrijd, in Alphen. En naast een mooi dagje uit was het weer een aantal meters verder op de baan vergeleken met een week eerder in Bakel, zijn we weer wat wijzer geworden en vooral ook schadevrij gebleven, en dat is ook leuk voor de vrije tijd natuurlijk. 

Was er in Bakel nog plaats voor een beperkt aantal toeschouwers, in Alphen was er geen publiek bij aanwezig, maar ook nu was het weer prima via een gratis livestream te volgen. In een vol programma op twee banen was onze klasse als derde aan de beurt en mochten wij als 10 van de 14 deelnemers op de baan komen. Aan de banen zou het in ieder geval niet liggen, Martin van Lomwel die ook in Alphen de baanadviseur was, was juist op dezelfde dag jarig, hopelijk viel er natuurlijk ook voor ons wat te juichen.. De start was goed, zelfs meer dan goed. Rond de 30 meter ging het gas even terug om toch was rust in de tractor te krijgen, het dansen op de achterwielen bleef er toch in, maar goed, dat is net nieuw dus het gas bleef er op…en de extra meters kwamen daarmee ook onder de achterwielen door. Weer een mooi eindje verder dan de week ervoor in Bakel, nog wat meer dataverzameld én alles nog heel. Ook mooi! Echt buitengewoon blij met de run! Bij het terugbrengen van de Backdraft naar het rennerskwartier kreeg John door speaker Erik van Oosterhout ook nog even de microfoon onder zijn neus geduwd. John nam de gelegenheid om niet alleen te laten blijken hoe blij hij was met de run maar vooral ook met de ondersteuning die het team krijgt van allerlei kanten en zeker ook waardering voor de organisatoren die het voor elkaar hebben gekregen om een wedstrijd te organiseren. Nu wordt het een kwestie van verder gaan op de ingeslagen weg, proberen de juiste balans te gaan vinden in de afstellingen, vooral van bandenspanning en wielsnelheid en vooral ook mooie runs maken. Het is nog even de vraag of we dit jaar nog een mogelijkheid krijgen om op de baan te komen. Tot dusver was het in ieder geval een bijzonder jaar (understatement van het jaar nominatie), met een paar ‘downs’ maar gezien de omstandigheden vooral ook ‘ups’. Dus zijn wij blij? Echt wel!!  

Ja! En eh…. ja, toch echt wel! Afgelopen zaterdag was het tijd voor onze thuiswedstrijd, nou ja, heel-erg-in-de-buurt-wedstrijd, organisatie Bakel had het voor elkaar gekregen om ene wedstrijd te organiseren, mét publiek, net als vorige week in Montfoort beperkt tot 750 personen. Als team helpen we al jarenlang met wat hand- en spandiensten op de wedstrijd in Bakel, dit jaar werd met wat geregel in de laatste weken zelfs onze eigen klasse nog aan het programma toegevoegd. En zo werd de dag dus mooi gevuld, eerst de organisatie meehelpen met allerlei zaken in goede banen te leiden en daarna zelf de baan op. De Mini Unlimiteds stond als laatste klasse op ‘Baan 2’ op het programma. Het was in de voorgaande Farmstock klassen al wel opgevallen dat de grip in de eerste meters wat minder was, voor die zwaardere jongens een kleiner probleem dan voor ons als lichtgewichten. Daarop werd besloten om de start 10 meter op de schuiven, kwestie van vooral de bordjes verzetten voor iedereen die toekijkt, de gereden afstand wordt per slot van rekening gewoon met laser gemeten. Over meten gesproken, nog voordat de Backdraft de baan op kwam was John al de 50 gepasseerd, een viertal dagen eerder had hij Abraham gezien. Een kleine mijlpaal, weer wat ouder en hopelijk zeker ook na de run weer heel wat wijzer.

Backdraft stond een heel eind naar onderen op de startlijst, John had de quad waarop hij eerder nog rondreed ingeruild voor de trekker, Herman had het aansturen van de sleeptrekkers voor de deelnemers ingeruild voor de startmotor om de Meteor aan te slingeren en Anita had de ingang van het terrein ingeruild voor een plaatsje achter het hek, een eind voorbij de 50 meter (in Montfoort stond ze aan het begin van de baan…. en ging de Backdraft ook niet veel verder.) Bertie en Niek waren in hun gewone doen bezig (geweest) om de trekker in goede doen voor de sleepwagen te krijgen. De run zelf was er eigenlijk wel eentje bijna uit het boekje met een paar verkreukelde pagina’s aan het eind…. De motor pakte prima op, geen enkele klap verkeerd, alleen nog steeds wel wat onbalans tijdens de run waardoor de neus op een gegeven moment iets te hard neerkwam. Zelfs de slee onder de vooras (die er voor moet zorgen dat het chassis niet in de baan hapt) brak daardoor af en ging zonder genade helemaal onder de No Mercy sleepwagen door… het rechter voorwiel stond ook niet meer helemaal uitgelijnd naar ja….. verder…in ieder geval heel ruim de 50 gepasseerd met trekker en sleepwagen! Gewoon heel erg tevreden, de hendjes de lucht in! Echt wel! Oké, er zijn nog wel een paar uurtjes nodig in de werkplaats om de schade te repareren en nog wat denkwerk om uit vinden wat er nog aan afstellingen gedaan kan worden om de trekker nog iets stabieler de baan over te krijgen, maar hoe dan ook, een aantal seconden ouder en weer wat wijzer geworden, je bent nooit te oud om te leren. Komende zaterdag gaat de reis naar Alphen, een kleine slinger iets meer naar het westen in Brabant, voor helaas alweer de laatste (?) wedstrijd van het korte seizoen.

Jaaa!! We mochten weer! Met de Backdraft de baan weer op dus en gas geven, kijken of alles we in gedachten hadden en uitgewerkt hebben ook gaat werken én ook niet onbelangrijk, weer eens de andere teams in levende lijve kunnen zien en spreken. Nadat tot onze spijt de eerste wedstrijd op de kalender (Lochem) was afgelast door de aangescherpte maatregelen was de organisatie van het Powerweekend in Made ineens opgestaan om in hetzelfde weekend een wedstrijd te organiseren, met vrijwel alles klassen. Helaas uiteraard zonder publiek maar wel met een livestream waarmee iedereen alles vanuit de huiskamer, werkplaats, tuin of waar dan ook prima kon volgen. Ongeveer hetzelfde als vorig jaar toen het onder de noemer ‘Test en Tune’ plaatsvond, nu dus uitgebreider en in wedstrijdverband, onze klasse mocht op zondag de strijd aangaan. 

Omdat het ondertussen al een klein jaar geleden was dat we op pad waren geweest (ook naar Made dus) was besloten om extra vroeg te verzamelen, dan hadden we tenminste de tijd om te kijken hoe we de trekker en de rest van de noodzakelijke spullen ook alweer in de aanhanger en bus moesten krijgen. Gelukkig waren we het nog niet verleerd, een recordtijd zal het niet geweest zijn, maar eenmaal met alles geladen hadden we mooi de tijd om op het gemak naar Made af te reizen…. tot er een berichtje kwam waardoor we de reis even moesten uitstellen. Het had ’s nachts ook in Made flink geregend, de organisatie wou graag het terrein nog wat laten drogen en de teams werd gevraagd om wat later aan te komen. Dus nog maar even de tijd genomen om wat extra bij te kletsen en met een goed besteedde vertraging alsnog in een klein konvooi naar de andere kant van Brabant gereden. Ter plekke konden we vrijwel meteen doorrijden het terrein op, ons op een prima plekje installeren en alles voor zover nodig uitpakken. Oké, bijna alles dan, één van de belangrijke zaken, de bandendrukmeter was nog thuis achtergebleven, kan gebeuren op zo’n eerste dagje uit, maar natuurlijk niet echt handig nie. Gelukkig konden we er eentje lenen van het Alligator team, waarvoor onze dank. 

De Mini Unlimiteds stonden als twee op het programma, de Backdraft stond als eerste op de startlijst en dus… de proeftrek. En… de mogelijkheid om twee runs te maken. Vorig jaar was die mogelijkheid er ook, voor iedereen. Maar toen konden we na de eerste wilde run met wat schade tot gevolg niet meer starten voor een tweede. Door de wederhelft van John was hem nu op het hart gedrukt dat hij deze keer toch echt wel twee runs moest gaan maken…. Zo gezegd, zo gedaan. In standje ‘voorzichtigheid is de moeder van de porseleinkast’ een eerst goede run gemaakt, motor liep in ieder geval prima, neus nog wel aan de grond maar dat was dan wel een stuk beter dan vorig jaar (klinkt ineens ook wel lang geleden… en eh ja, dat was het ook). Nu dus zonder schade de baan af, ook heel belangrijk. En na een aantal runs van de concullega’s nog maar een tweede poging, deze keer met ‘iets meer trekhaak’ maar nog steeds met de neus niet los. Hoe dan ook, toch heel tevreden met de tweede run, wederhelft van John ook tevreden dat de run was gemaakt, iets wijzer geworden (ook altijd meegenomen) en heel naar huis. Iets wat helaas van een paar andere deelnemers niet gezegd, terwijl een aantal andere concullega’s juist weer een run hadden die alle verwachtingen overtroffen. Het blijft een raar spelletje. Eenmaal thuis hebben we de motor nog gecheckt en in ieder geval niets raars gevonden, gewoon lekker gelopen dus. Wat dat betreft kunnen we er komend weekend weer gerust tegenaan, dan staat de tweede wedstrijd alweer op het programma, het gaat nu wel hard ineens. Komende zaterdag gaat het avontuur verder in het Utrechtse Montfoort.