Zoals in het vorige verslag al werd besloten zou het resultaat op de Beachpull dit jaar toch beter moeten kunnen worden dan dat van vorig jaar. Nou, om de spanning maar even weg te halen: Dat is gelukt. 

Het was zeker niet eenvoudig maar dat is ook onderdeel van het spelletje dat we al die 25 jaar volhouden. Het was de afgelopen week vooral dus het herstellen van de schade die we op hadden gelopen in Eext. De voorwielen die na de klapper op eigen houtje verder waren gegaan konden in Veghel weer snel in het gareel worden gebracht, de steigerbegrenzers hadden wat meer werk nodig. Hiervoor konden we weer dankbaar gebruik maken van de faciliteiten bij Stork (één van onze trouwe sponsoren), zo kon alles al weer op dinsdag weer afgelast worden, in zeer positieve zin. En daarna in eigen werkplaats weer gemonteerd, niet compleet in de oranje kleur maar wat dat betreft was de balans even wat minder belangrijk.  

Net zoals wel vaker dit seizoen was het weer de vraag wat het weer zou gaan doen, alle neerslag die al was gevallen en die misschien nog zou worden aangevuld, je zou er neerslachtig van worden. De wedstrijd op vrijdag was met wat aanpassingen al wel verreden, het gemiddelde van alle weersverwachtingen gaf aan dat het op zaterdagmiddag op tijd droog zou gaan worden. Bij de inrit voor de toegangsweg naar het wedstrijdterrein werden de deelnemers nog een tijdje tegengehouden terwijl het rennerskwartier werd opgeknapt (modder er af, zand erover (letterlijk)). Eenmaal ter plaatse hadden we nog wel even de hulp van een sleeptrekker nodig voordat we een plekje konden innemen op een nog best droog stukje grond naast het parc ferme. Na het uitladen van de trekker wel alvast de bus en aanhanger gedraaid richting uitgang (en Veghel) zodat het na de wedstrijd iets makkelijker zou zijn om weg te geraken. 

Alles uitgepakt en opgebouwd was het tijd voor koffie en thee met naast de cake appelflappen van Bertie. Want hij was juist op deze dag jarig!! 

Overigens was er genoeg suiker (voor de liefhebbers) maar geen melk (voor de liefhebbers), voor de volgende wedstrijd zeker even een puntje van aandacht bij het inventariseren. 

Nadat we in Eext dus vooral met de trekhaakhoogte na de regen de mist in waren gegaan nu vooraf hier maar even extra goed over nagedacht. De beide banen bleken er heel goed bij te liggen en met alles in het achterhoofd, terugkijkend op eerdere wedstrijden en daaruit de conclusies trekkend de hoogte aangepast. Wij mochten als 5e de baan op en uitvinden of de conclusies juist waren. Gelukkig bleek dat we het bij het rechte eind hadden en ging het met een mooie balans in een rechte lijn richting rechter krijtlijn maar vooral naar een hele mooie afstand, een heel eind in de zeventig meter. Na de run nog even opgevangen door speaker Erik van Oosterhout die zijn enthousiasme weer niet onder stoelen of banken kon steken. We bevonden ons qua uitslag in goed gezelschap met iets voor ons de nog redelijk nieuwe Gompie en Mission Impossible, beide V12 machines. Net als wij vorige week in Eext had dit keer Poker Face een onstuimige run, geen zichtbare schade aan de trekker maar nog wel even wat zorgen over rijder Ed van de Hoek die flink pijn had, gelukkig bleek het nog redelijk goed afgelopen. 

Wij konden in ieder geval terugkijken op een mooie wedstrijd, nadat we nog een paar aantal V12 trekkers in de laatste Modified klasse hadden bekeken het strand weer verruild voor het Brabantse land. Nu hebben we weer even een aantal weken relatieve rust voordat we de eerste zaterdag van augustus weer traditiegetrouw in Lochem op de baan mogen verschijnen.

Houdoe!

Al een paar keer complimenten gekregen voor de positieve verslagen waarvoor hartelijk dank. 

Nou ja, alles gaat de laatste tijd ook gewoon heel erg lekker, met de nadruk op gewoon. En afgelopen zaterdag mochten we dan wel een heel eind rijden maar positief was dan wel dat het naar Eext was, de thuiswedstrijd van een van onze naaste concurrenten maar vooral ook het zeer goed bevriende team Exception. Zij moeten normaal een flink eind rijden naar de wedstrijden, nu kwamen we met de hele klasse weer eens bij hen op bezoek. Om 7 uur vanuit Veghel vertrokken, om 10 uur stonden we uitgepakt in het rennerskwartier, klaar voor de wedstrijd. 

Onze klasse stond als derde op het programma, helaas had Pluvius ook een eigen programma in gedachten. Vlak voor onze klasse van start kon gaan kwam de regen naar beneden en dat bleef ook nog twee uur duren. Nadat het zeil er af was gegaan bleek de baan best wel tricky te zijn zoals dat heet, de al wat natte baan bleek een paar extra natte plekken te hebben gekregen. Een paar onstuimige runs bewezen dat ook. En dan wordt ook bewezen dat er toch even wat extra nagedacht moet worden en dat schoot bij ons even wat tekort. De trekhaak had een tikje naar beneden gemogen en daar kwamen we al snel achter. De banden die toch flink grip gaven, de druk juist in een nattere plek vol op de trekhaak.. en toen was het snel gebeurd, even heel heftig bokken, de neus vol in de grond, de voorwielen die op eigen houtje verder gingen en twee kromme steigerbegrenzers. 

En een deukje in het ego van John. Stevig balen, maar positief, de motor liep prima! En Exception had een prima run op hun eigen wedstrijd, heel erg gegund. 

Op de vaak gestelde vraag aan teamcaptain Luink van der Laan hoe ver het voor hen is om naar een wedstrijd te rijden is het nuchtere Drentse antwoord “Het is net zo ver heen als terug”. 

Tja, de terugreis leek wel iets verder in ons geval, rond 18 uur vertrokken uit het mooie Drentse land, tegen 21 uur thuis in Brabant aangekomen, maar met huiswerk. Op zondag aan het huiswerk begonnen, de voorwielen kunnen zonder veel problemen weer gemonteerd worden. De steigerbegrenzers gaan heel wat meer werk opleveren om ze weer in vorm aan het frame te krijgen. 

Komende zaterdag mogen we weer gas geven in Putten. En om positief te eindigen, het slechte resultaat van vorig jaar (laatste plaats) moet zonder veel moeite verbeterd kunnen worden…

Houdoe!    

Powerweekend Made achter de rug, want kan je daar over schrijven? 

Nou ja, dat het niet normaal is wat daar gebeurd, in de meest positieve zin van het woord. Een vrijdagavond, zaterdag én zondag met op drie banen truck- en tractor pulling. Op een enorm stuk grasland van veehouder/medeorganisator/speaker Erik van Oosterhout wordt daar een evenement georganiseerd dat zijn weerga niet kent, waar zelfs de Amerikanen over schrijven dat het voor hun landgenoten op de bucket list moet worden gezet. 

Er waren dit jaar ook twee Amerikaanse teams uitgenodigd, The Special, een diesel Superstock die verdeeld over de dagen vier heel indrukwekkend runs liet zien! En Spending Their Inheritance (geweldige naam!), een Mini die iets meer gelimiteerd is dan in onze klasse en zich gelukkig ook van haar beste kant kon laten zien. 

Afijn, op dat stukske Brabantse grond mochten wij ook even een speciaal plekje innemen. Normaal gesproken hebben we altijd een plek in het ‘gewone’ tientallen hectares grote rennerskwartier, maar er is ook nog een stukje achter de hoofdtribune waar onder andere een aantal teams staan die daar groot uitpakken om hun sponsors en fans te ontvangen, met name een aantal Brabantse teams. Niet dat wij groots gingen uitpakken, maar Anita had wel via Erik geregeld dat wij ter ere van ons lustrum daar ook een plekje konden krijgen. En dat is toch wel heel speciaal!!

 Oké, er werd na aankomst wel redelijk uitgepakt met bolletjes, beleg en koffie, iets meer dan anders misschien maar meer ook niet. Wel buitengewoon genieten. 

Met alle weersverwachtingen bij elkaar opgeteld en gedeeld was er best twijfel of de regen geen spelbreker zou worden, het terrein was al redelijk nat maar de organisatie had meer dan zijn best gedaan om alles zo goed mogelijk begaanbaar te maken. Maar als het regent, tja, dan houdt het even op. Gelukkig viel het op de zaterdag nog veel mee…. van alles op alle drie de banen kon probleemloos worden verreden… alleen juist voordat wij de baan op zouden mogen ging het regenen en ging het zeil over de baan. Helemaal klaar om de starten en dan ineens toch moeten afwachten, zelf ook een tijd onder zeil (letterlijk dan). En dan na de regenpauze weer opnieuw opstarten, letterlijk en figuurlijk. Want ook weer even opnieuw concentreren… en dan blijkt ineens de startmotor ook niet mee te willen werken. Gelukkig was dat snel opgelost en kon de baan worden opgereden en de run gemaakt onder het toeziend oog van tienduizenden bezoekers en nog heel wat kijkers via een livestream. Wie had dat 25 jaar terug ooit kunnen denken? De run had misschien wel beter gekund, de start was wat lastig, de balans had wat beter gekund maar de Meteor liep weer prima. Dus blij? Jazeker wel!!! En gewoon buitengewoon trots dat we er waren. 

Nog even de laatste klasse bekeken en dan weer vertrokken naar het oosten van onze provincie.

Nu hebben we even een paar weken rust, niet erg na een paar wedstrijden redelijk vlak achter elkaar. De eerste zaterdag van juli mogen we naar Eext, qua afstand onze verste wedstrijd maar ook de thuiswedstrijd van een van onze naaste, zeer goed bevriende concurrenten, Exception. 

Houdoe!  

Voordat Stroe aan bod komt eerst even heugelijk teamnieuws. Teamlid Niek is al even druk buiten de werkplaats en wedstrijden. 

Hij en vriendin Karin zijn de trotse ouders geworden van zoon Melle. Hun eerste telg wou iets te vroeg kennis maken met de buitenwereld maar nu alles stabiel de goede kant op gaat kan het goede nieuws de wijde wereld in. 

En over stabiel de goede kant op gaan… dan ging ook weer op voor de Backdraft. Voor het vertrek naar Stroe was er in Veghel weer even de herinnering aan vorig jaar, toen met de trekker in Stroe en de accu’s nog thuis op de tafel en de geweldige actie van de buurman die even tegemoet kwam tot in Heteren met de onmisbare accessoires, waarmee Bertie en John weer terug konden naar de Veluwe. 

Nu van tevoren al uitgebreid gecheckt of alles compleet was om daarna vol vertrouwen naar Stroe te vertrekken.

Bij het wedstrijdterrein aangekomen was er nog even een medewerker die ons richting micro pulling baan stuurde, een grootse vorm van tractor pulling maar de schaal is toch iets te klein voor ons. Dus het werd even achteruit steken met bus en aanhanger tot het punt waar de goedbedoelende medewerker stond om vervolgens vooruit richting rennerskwartier te rijden. 

Daar aangekomen het rustige ritueel van trekker uitladen, tent, tafel en banken installeren, koffie/thee en cake consumeren en converseren (gewoon bijpraten dus.) met bezoek en zelf ook elders even op bezoek, uiteraard ook even de baan bekijken. Met al onze klassegenoten zoveel mogelijk bij elkaar kregen we deze keer de familie Vreeman als buren. De gebroeders zijn in de jaren ’90 begonnen met micro pulling, zijn daarna begonnen met een stermotor op een mini, vervolgens met een verbouwde Rolls RoyceGriffon en nu al jaren met een Brad Anderson V8 op hun ‘Vampire’, met de volgende generatie binnen het team en op de trekker en daarmee zijn ze vorig jaar Nederlands kampioen geworden. 

Bovenin de klasse mee strijdend, ieder op zijn eigen manier en met eigen middelen lekker meedoen met het spelletje. 

Het probleem dat we de voorgaande wedstrijden hadden met de zichzelf langzaam losdraaiende brandstofslang hadden we in de werkplaats hopelijk aangepakt door deze op een andere manier (tikje tegendraads) te monteren, uiteraard waren we benieuwd of het zo werken (of juist dus niet zou werken of zo..)  Deze wedstrijd waren we de tweede klasse op de baan en startten we een heel eind achterin de klasse, geen voordeel en geen nadeel, de baan was goed dus gewoon ons eigen ding doen, proberen weer een goede run te maken, vooral de motor lekker laten werken. Nou, en dat lukte. Alweer!! Niet dat een gewoonte is geworden maar wel ‘gewoon’ weer op een mooie manier stabiel de baan overén zonder lekkage en brandje na de run, dat is natuurlijk ook lekker. 

Alles bij elkaar: Heul blij! 

Alweer! 

Niets meer maar vooral ook niets minder. 

En terwijl wij onze eigen overwinning binnen haalden wist de familie Vreeman de klasse te winnen.  

Na de klasse hebben we als team gezamenlijk gegeten en daarna nog een paar klassen vanaf de zijkant bekeken, rustig nagenieten. Nu alles weer aan het checken en klaarmaken voor komende zaterdag, de grootste wedstrijd van Europa en misschien wel van de wereld, Made’s Powerweekend in ons eigen Brabant. 

Kijken of we ons lustrum nog beetje extra luister kunnen bijzetten.

Houdoe!

Loerbeek 2024 in de boeken, uit het boekje.

Na de wedstrijd in Oudenhoorn was er nog aardig wat te doen in de werkplaats, het kleine brandje na de run betekende dat er nog wat bedrading en zo vervangen moest worden en ook de schade aan de waste gate moest hersteld worden.

Gelukkig net iets meer dan twee weken de tijd maar toch, de uurtjes vliegen voorbij. Het ‘rustig kunnen voorbereiden’ zoals het vorige verslag eindigde zat er niet in maar op zaterdagmorgen kon de trekker toch worden ingeladen voor de reis naar Loerbeek. 

Vanwege de vele regenval was de wedstrijd op de vrijdagavond afgelast, vooral ook om het terrein te kunnen sparen voor de zaterdag. De weersverwachting was niet ongunstig maar toch was het afwachten hoe het er in de Achterhoek bij zou liggen. En dat viel mee, het rennerskwartier was nat maar iedereen werd met sleeptrekkers naar hun plek gebracht, prima geregeld. Alles geïnstalleerd en rustig afgewacht tot de klasse zou worden verreden, tussendoor nog wat van de jubileumkledinglijn verkocht. 

De wedstrijd werd vlak voor onze nog even onderbroken door een klein buitje. Als vijfde mochten we voor de No Mercy 3.0 sleepwagen, de trouwe tegenstander voor wie Loerbeek min of meer een thuiswedstrijd is. Oké, zij winnen natuurlijk altijd maar wat heeft de Backdraft het hun lekker lastig gemaakt deze keer, op een heel aangename manier! Want wat was het een lekkere run, de trekker pakte meteen bij de start prima op, de run ging gewoon geweldig mooi naar een afstand van 88,29 meter! 

Uit het boekje! 

Wat een goed gevoel na de vele uurtjes sleutelen maar vooral ook de wetenschap dat de aanpassingen met het uitlaatsysteem echt voelbaar werken. Er was nog wel een klein brandje na afloop van de run door een brandstofleiding die blijkbaar tijdens de run vreemd genoeg ietsjes los begint te komen dus moet nog even over worden nagedacht. Maar verder, wat een machtig gevoel! Meteen na de run een microfoon onder de snufferd gekregen van speaker Ruben Fortuin en dan vervolgens vooral ook de reacties van de concullega’s uit de klasse en het publiek. Een beetje het gevoel na de run van het EK afgelopen jaar, heul blij!!

Met de voorafgaande best wel intensieve week hebben we na de klasse op tijd Gelderland weer verruild voor Noord-Brabant, nu weer twee weken tijd tot de volgende wedstrijd in Stroe. En nog even om het blije gevoel van dit verslag verder voort te zetten: Afgelopen vrijdag is huisvriend almede jarenlange sponsor Remco Nauta getrouwd met Jacoba. En dus was het feest in Friesland en natuurlijk bij deze de hartelijke felicitaties en veel ijzersterke jaren samen gewenst!

 Fan herte lokwinske!!

Houdoe!